ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ Μ. ΚΟΜΠΑΤΣΙΑΡΗ

Μαρία Κομπατσιάρη – Ιδιόλεκτα
Στις αρχές Σεπτεμβρίου παρουσιάζεται στο Βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος
Εθνικής Τραπέζης στη Θεσσαλονίκη η έκθεση της Μαρίας Κομπατσιάρη με τίτλο
Ιδιόλεκτα.
Η Μαρία Κομπατσιάρη δημιουργεί εικόνες φτιαγμένες από χρώμα, φως και σκιά. Το
πλούσιο έργο της εξελίχθηκε σταδιακά: η πρώιμη ζωγραφική παραστατική δουλειά της
αντικαταστάθηκε από ένα ιδιαίτερο, προσωπικό αφαιρετικό ιδίωμα, που περιλαμβάνει
σχέδια, τελάρα και φωτεινά κουτιά, ενώ πρόσφατα πέρασε από τις δύο διαστάσεις στο
χώρο, με την εγκατάσταση που δημιούργησε για τη συμμετοχή της στη διεθνή έκθεση
γλυπτικής και εγκαταστάσεων OPEN στη Βενετία. Στο πρόσφατο αυτό έργο εγκιβώτισε
τα έργα της σε τέσσερις διαφορετικών διαστάσεων ξύλινους κύβους που λειτούργησαν
τόσο ως κιβώτια μεταφοράς, αλλά και ως μικρογραφίες μιας γκαλερί που φιλοξενεί ένα και
μοναδικό έργο τέχνης. Φέτος, την ίδια χρονική περίοδο με την έκθεση στο Βιβλιοπωλείο
του ΜΙΕΤ στη Θεσσαλονίκη, η Κομπατσιάρη συμμετέχει και πάλι στο OPEN της Βενετίας,
αυτή τη φορά με ένα έργο – σημαία, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της διοργάνωσης για
τη χρονιά αυτή.
Όπως σημειώνει η επιμελήτρια και ιστορικός τέχνης Μαρία Κενανίδου, «η δουλειά της
Μαρίας Κομπατσιάρη περικλείνει σαν ένας εννοιολογικός κύβος τα δομικά στοιχεία του
εικαστικού της λεξιλογίου: περιπαικτικό σχολιασμό για την πολλαπλότητα, το χάος και την
εντροπία του, τον χώρο, το όνειρο, το σύνορο, την απόσταση και την εγγύτητα, το οικείο
και το ανοίκειο, τη ρήξη, την εμπλοκή, την πύκνωση και την αραίωση, την σιωπή και τον
θόρυβο, την κίνηση και την ακινησία, την έκρηξη, την αισθητηριακή εικόνα του χώρου και
τελικά το σημείο εκείνο που το συνειδητό συναντά το ακαθόριστο.»
Στο Βιβλιοπωλείο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης θα παρουσιαστεί η
πρόσφατη σειρά έργων της Μαρίας Κομπατσιάρη, με τον τίτλο Ιδιόλεκτα. Τα διαδαλώδη
φανταστικά τοπία της σειράς δημιουργούνται με τη χρήση χρώματος, φωτός, σκιάς
και μιας ακατάληπτης γραφής, που θυμίζει μυστικό κώδικα. Η εικόνα μοιάζει σαν να
θέλει να ξεφύγει από τα όρια του έργου και να καταλάβει ολόκληρο το χώρο, σαν τα
έργα να αποτελούν στιγμιότυπα ενός φανταστικού κόσμου –εξωτερικού-φυσικού ή
εσωτερικού-νοητικού;– που εμμονικά η καλλιτέχνις προσπαθεί να καταγράψει και τελικά
να αποκρυπτογραφήσει.

(Δ.Τ. του ΜΙΕΤ)